Πώς είναι να μην μπορείς να κάνεις παιδιά;

Όσοι δεν έζησαν αυτόν τον πόνο, να μην μπορούν να κάνουν παιδιά ενώ όλοι οι άλλοι γύρω τους φαίνεται να έχουν ή να περιμένουν, είναι ευτυχισμένοι μέσα στην αθωότητά τους. 

Κι αν έχω κλάψει... Να βλέπω μία-μίά τις ελπίδες μου να μαδάνε σαν τα πέταλα μιας μαργαρίτας. Να με καλεί για να μου ευχηθεί στην γιορτή μου κάποια φίλη και να μου ανακοινώνει ότι είναι 3 μηνών έγκυος -πριν από 3 μήνες ήμουν στο γάμο της! Μετά από εκείνο το τηλεφώνημα ήμουν συντεντριμμένη για μέρες ολόκληρες. 

Το αδιάκοπο ερώτημα: "εγώ γιατί όχι;" Ύστερα, να μένει έγκυος η παιδική μου φίλη, χωρίς να είναι παντρεμμένη, χωρίς να το προσπαθήσει καλά-καλά. Να κλαίω με λυγμούς στο κρεβάτι: "Δεν θέλω να ελπίζω πια!". Να βλέπω τον άντρα μου να κλαίει σαν μικρό παιδί δίπλα μου, να λέει μέσα στα αναφιλητά του πως του ραγίζει η καρδιά. Όχι πολλές ημέρες μετά, άλλη φίλη, σχεδόν 10 χρόνια μεγαλύτερή μου, μένει έγκυος στα 40 χωρίς καν να το πάρει χαμπάρι ώσπου έφτασε 3 μηνών. 

Αν έχει πέσει επιδημία, εγώ πρέπει να έχω κάνει εμβόλιο.

Είναι άδικο! Σε τι έφταιξα για να στερηθώ την χαρά να δω ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης; Να ακούσω μία καρδιά να χτυπάει στον υπέρηχο; Να νιώσω την κοιλιά μου να φουσκώνει και μέσα της μία ζωή να μεγαλώνει; Γιατί εγώ να εξαιρούμαι από το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο; 

Προσέχω την διατροφή μου, γυμνάζομαι, πίνω μετρημένα, δεν καπνίζω,δεν ταλαιπωρούμαι από χρόνιες ασθένειες, αντιθέτως είμαι γερή σαν βόδι. Ούτε άφησα να περάσουν τα χρόνια. Κι όμως οι μήνες έγιναν χρόνος και ήδη τώρα χρόνια. Κι ακόμη ψάχνομαι, ακόμη κάνω εξετάσεις, ακόμη δοκιμάζω το τάδε συμπλήρωμα και το δείνα φάρμακο. Το αποτέλεσμα είναι ένα στρογγυλό μηδενικό.

"Νιώθω άδεια", γράφω στο ημερολόγιό μου. "Έχει μία εκτυφλωτική, ανοιξιάτικη ημέρα κι όμως δεν φτάνει για να με ζεστάνει. Γλιστράω στο σκοτάδι ξανά. Όλα είναι ένα κουβάρι στο κεφάλι μου. Δεν ξέρω αν θέλω πια παιδιά, όχι έτσι. Άλλο ένα κομμάτι μου που πέθανε, μαζί με την ελπίδα μου". 

Ύστερα είναι κι ο περίγυρος που κόπτεται για την καταπολέμιση της υπογενητικότητας στη χώρα. 
"Παιδάκια θέλετε;" (Γιατί, μαντάμ; Τα πουλάτε;)

"Άντε κι εσείς τώρα με ένα παιδάκι! Σειρά σας είναι!" (Παίρνεις προφανώς χαρτάκι, όπως στην τράπεζα)

"Είσαι έγκυος;!" (Δολοφονικό βλέμμα)

"Να κάνετε και κανένα παιδί πριν σας πάρουν τα χρόνια. Η ζωή δεν είναι μόνο ταξείδια και βόλτες." (Γ@μιέσαι κι εσύ κι όλο σου το σόι)

Οι περισσότεροι το κάνουν καλοπροαίρετα, το αντιλαμβάνομαι. Αποφεύγω να γίνω αγενής. Συνήθως, παριστάνω την ανέμελη, σαν να μην με νοιάζει πότε θα έρθει ένα παιδί. Σαν να μην κάνω καθημερινές ενέσεις στην κοιλιά, στα μπράτσα, στους γλουτούς, σε όποιο σημείο έχει μείνει ατρύπητο. Σαν να μην έχω κάνει όποια εξέταση έχει εφεύρει η επιστήμη. 

Έπειτα είναι και οι άλλοι, οι συμβουλάτορες, εξ ίσου καλοπροέραιτοι:

"Δεν θέλει άγχος! Θα δεις, μόλις χαλαρώσετε θα έρθει το μωρό". (Ο άντρας μου δεν έχει σπερματοζωάρια, εγώ δεν έχω ωάρια -εξήγησέ μου, σε παρακαλώ, πώς ακριβώς θα μας βοηθήσει η χαλάρωση;)

"Κι η φίλη μου η Τάδε που της είχαν αποκλείσει όλοι ότι θα μείνει έγκυος, μόλις παράτησε τις προσπάθειες και είπε τέρμα οι εξωσωματικές, τον άλλο μήνα έμεινε έγκυος φυσιολογικά σε τρίδυμα!" (Χαίρομαι για την φίλη σου, λυπάμαι για μένα και το ότι ακόμη και η φίλη σου η Τάδε κατάφερε να μείνει έγκυος ενώ εγώ όχι με κάνει να λυπάμαι ακόμη περισσότερο)

"Ο Θεός είναι μεγάλος. Θαύματα γίνονται κάθε μέρα". (Χωρίς σχόλια...)

"Δοκίμασες το Χ, Ψ, Ζ?" (Ναι. Και τα υπόλοιπα γράμματα τις αλφαβήτου, συμπεριλαμβανομένου του δίγαμμα, του σαμπί, του κόππα και του στίγμα).

Και τέλος είναι οι large, οι bon-viveurs, αυτοί που σου λένε ανέμελα: "Χαρείτε όσο χρόνο έχετε οι δυο σας, γιατί όταν έρθουν τα παιδιά δεν θα μπορείτε να κουνήσετε ρούπι. Μακάρι να είχαμε περιμένει κι εμείς πριν αποκτήσουμε παιδιά". (Κατ' αρχάς, χαίρομαι που σου δόθηκε η πολυτέλεια να επιλέξεις αν και πότε γίνεις γονιός. Δεν ξέρω πώς ήταν η ζωή σου πριν κάνεις παιδιά. Ξέρω όμως πώς θα ήταν αν δεν είχες καταφέρει να αποκτήσεις: όλες οι εκδρομές, όλα τα εξωτικά ταξίδια και οι διασκεδάσεις μέχρι πρωίας δεν φτάνουν να γεμίσουν το χάσμα στην ψυχή σου. Γι' αυτό βγάλε το σκασμό και απόλαυσε την ευλογία του να συντροφεύεις ένα παιδί στην ζωή).

Ουφ. Τουλάχιστον τα έβγαλα από μέσα μου. Ποιος διαβάζει, δεν μπορώ να ξέρω. Αν όμως βρίσκεσαι στην ίδια θέση, μοιράσου τα βιώματά σου σε ένα σχόλιο ή σε μήνυμα. Πώς τα βγάζεις πέρα με τον πόνο; Πώς χειρίζεσαι τους ενοχλητικούς ανθρώπους; Και, κυρίως, πώς διατηρείς την ελπίδα;