The Greek Kiwi

Όσοι δεν έζησαν αυτόν τον πόνο, να μην μπορούν να κάνουν παιδιά ενώ όλοι οι άλλοι γύρω τους φαίνεται να έχουν ή να περιμένουν, είναι ευτυχισμένοι μέσα στην αθωότητά τους.  Κι αν έχω κλάψει... Να βλέπω μία-μίά τις ελπίδες μου να μαδάνε σαν τα πέταλα μιας μαργαρίτας. Να με καλεί για να μου ευχηθεί στην γιορτή μου κάποια φίλη και να μου ανακοινώνει ότι είναι 3 μηνών έγκυος -πριν από 3 μήνες ήμουν στο γάμο της! Μετά από εκείνο το τηλεφώνημα ήμουν συντεντριμμένη για μέρες ολόκληρες.  Το αδιάκοπο ερώτημα: " εγώ γιατί όχι;" Ύστερα, να μένει έγκυος η παιδική μου φίλη, χωρίς να είναι παντρεμμένη, χωρίς να το προσπαθήσει καλά-καλά. Να κλαίω με λυγμούς στο κρεβάτι: "Δεν θέλω να ελπίζω πια! ". Να βλέπω τον άντρα μου να κλαίει σαν μικρό παιδί δίπλα μου, να λέει μέσα στα αναφιλητά του πως του ραγίζει η καρδιά. Όχι πολλές ημέρες μετά, άλλη φίλη, σχεδόν 10 χρόνια μεγαλύτερή μου, μένει έγκυος στα 40 χωρίς καν να το πάρει χαμπάρι ώσπου έφτασε 3 μηνών.  Αν έχε

Μία ακόμη ημέρα είχε γλιστρήσει από τα χέρια μου χωρίς να κάνω τίποτε απ' όσα σκόπευα να κάνω. Συναντήσεις που δεν έγιναν, εκκρεμότητες που ακόμη εκκρεμούσαν, ύλη που δεν μελέτησα, βιβλία που δεν διάβασα, ρούχα που περίμεναν ασιδέρωτα, τηλεφωνήματα που δεν έκανα. Ήθελα να πάω στο γυμναστήριο, αλλά κάτι προέκυψε (ως συνήθως) και τελικά δεν τα κατάφερα. Κι ωστόσο, από το πρωί που ξύπνησα μέχρι την ώρα του ύπνου έτρεχα πανικόβλητη πίσω από κάτι ή κάποιον. Αλλά έτρεχα επί τόπου, σαν χάμστερ σε ρόδα." Αύριο θα ξυπνήσω νωρίς και θα κάνω όλα όσα δεν έκανα σήμερα ", υποσχέθηκα για χιλιοστή φορά στο είδωλό μου καθώς βούρτσιζα τα δόντια μου πριν πάω για ύπνο. Κι όμως, ούτε την επομένη έκανα κάτι απ' όλα αυτά. Ξύπνησα αργά γιατί έβλεπα video με γάτες στο YouTube μέχρι τις 2 τα ξημερώματα, άργησα να πάω εκεί που ήθελα και τελικά δεν κατάφερα να διαγράψω καμμία εκκρεμότητα από την λίστα μου. Είχα σιχαθεί αυτόν τον φαύλο κύκλο, αλλά δεν ήξερα πώς να απεγκλωβιστώ από αυτόν.  

Έναν χρόνο πριν, βρέθηκα εγκλωβισμένη μέσα στην σκοτεινή τρύπα που ονομάζουμε κατάθλιψη: η ζωή μου δεν είχε νόημα, τίποτε δεν με άγγιζε, δεν ήθελα να βλέπω άνθρωπο, η θλίψη βάραινε πάνω μου σαν ένα σακίδιο που κουβαλούσα 24 ώρες το 24ωρο, κοιμόμουν λίγο και άστατα, ένιωθα μονίμως εξαντλημένη.  Εκείνη την περίοδο δεν είχα ιδέα ότι περνούσα κατάθλιψη. Πίστευα ότι η κατάθλιψη είναι δείγμα αδύναμης ιδιοσυγκρασίας και συγχρόνως μία πολυτέλεια του σύγχρονου δυτικού τρόπου ζωής.  Στην πραγματικότητα, όλα όσα βίωνα ήταν ήταν αποτέλεσμα ελλιπούς προετοιμασίας :  ο χειμώνας στην ζωή μου είχε έρθει κι εγώ, σαν τον τζίτζικα του μύθου, δεν είχα τα εφόδια να τον αντιμετωπίσω .  Ναι μεν είχα φροντίσει να τικάρω όλα τα σωστά κουτάκια (σπουδές, καριέρα, γάμος, σπίτι, ταξίδια), αλλά απέφευγα "τα μεγάλα ναι και τα μεγάλα όχι" της ζωής. Εξακολουθούσα να θάβω κάτω από το χαλί τους φόβους και τις υπαρξιακές αγωνίες μου. Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος των 30 μου χρόνων με την πρ